اشعار

از چـشمه سارت آبرو پُر کرد موسی           عـیسی رکـابت را گرفت و رفت بالا

‏پشت زمین خوابید و سقف آسمان ریخت           وقـتی سـتـون عــمـر تـو افـتـاد از پـا

چشمم از اشك پر ومشك من از آب تهی ست           جگرم غرق به خون و تنم ازتاب تهی ست

گفـتم از اشـك كـنم آتش دل را خاموش            پر ز خوناب بود چشم من از آب تهی ست

ای بـزرگ خــــانــدان آب­ هــا            آشــنــای مــهـــربــان آب­ هــا

در مـقــام شـامـخ ســقـائـی­ ات            بــنــد مــی آيــد زبــان آب­ هــا

افتاد دست بلندی، مشكی كه خالی خالی           پيش نگاه شريعه، در همين جا، اين حوالی

ظرفيت چشم او را، كيفيت اين سبو را           هرگز نخواهيد فهميد، ای ظرف های سفالی

وقـتـی برای نـام تـو تـصـویر می کشم            بـاور نمی کـنم که فـقـط شـیـر می کشم

تو شیر حق بُدی و برای جـواب خـلق            عـباس را به صفحـۀ تـفـسـیر می کشم

هـمۀ حیـثـیـت عـالـم و آدم بـا تــوست           در فـرات نفـسم گام بزن، دم با توست

من از این جذر ومد سینه زنانت خواندم           ماه من! شورش شبهای محرّم با توست

ای که آوارۀ چشمان تو دریا شده است            غرق در نیل غمت حضرت موسی شده است

می رسی دست نداری و کسی از پس نخل             با عمودی به سر راه تو پیدا شده است

ای تـشـنۀ عـشـق روی دلـبـنـد            بـرخـیز و به عـاشـقـان بـپـیوند

در جـاری مهـر، شسـتـشو کن            وانـگـاه ز خـون خود وضو کن

روی پـیــشانی او، باب تـشـهّـد وا بـود            اَشـهَـدُ اَنَّ  کـه او هـم پـسـر زهـرا بود

آب می داد عـطـشناک تریـن صحـرا را            چشم هایـش که بـه سـمت افـق اعلا بود

دریا بـه موج زلـف کـمندش اسـیر بود            آب شـریــعــه تـشـنـۀ کـام امــیـر بــود

مشکی به عمق دید حرم روی دوش داشت            حتّی فـرات پـیش نگـاهـش حـقـیـر بود

قحط آب است و صدف از رنگ گوهر شد خجل           هم زمادر، طفل و هم ازطفل، مادر شد خجل

کافرى ازبس که زان مسلم نمایان دید، دین           سر به پیش افکند و در پیش پیمبر شد خجل

بـر لـب آبـم و از داغ لـبت می مـیـرم            هر دم از غصۀ جان سوز تو آتش گیرم

مـادرم داد به مـن درس وفـاداری را            عشق شیـرین تو آمیخـته شد با شیرم

ذکر سقائی توسل به حضرت ابوالفضل

با وفـا عـلمـدار لشکرم (2)               مـظـهرِ عـجـائب بـرادرم

دریغا ، که رفتـی مرا زدست                 فَلَک پشتم از ماتمت شکست (2)

وعـده ای داده ای و راهـی دریـا شده ای           خوش بحال لب اصغر! که تو سقّا شده ای

آب از هـیـبـت عــبـاسـی تـو مـی لـرزد           بی عصا آمده ای، حضرت موسی شده ای

صحنه را چشم خدا غم زده رؤیت میکرد          دشت را حال تو صحرای قیامت میکرد

ماه! از بس که سراپای تو بوسیدن داشت           تیـر با تیـر، سر بوسـه رقـابت میکرد

مشك برداشت كه سيـراب كند دريـا را            رفت تا تـشـنگي‌اش آب كـند دريـا را
آب روشن شد و عكس قمرافتاد در آب             ماه مي‌خواست كه مهتاب كند دريا را

پخش سبک      

حسین جان ای امیر جسم و جانم            نگو دیـگـر که در خـیـمه بـمـانم

بده رخصت که از این قـوم کافر            تـقــاص خـون یـاران را سـتـانم

از تن بی تاب من جز تیغ غمخواری نکرد           زخم روی زخم می آمد دلم زاری نکرد

تـا رسـانم آب را بـر تـشـنگـان کـربـلا           دست حتی تا کنار خیمه ام یاری نکرد